محمد ميم و حاء و ميم و دال است
تختة اول که الف نقش بست بر در محجوبة احمد نشست
حلقة حي را کالف اقليم داد طوق ز دال و کمر از ميم داد
لا جرم او يافت از آن ميم و دال دايرة دولت و خط کمال
بود درين گنبد فيروزه خشت تازه ترنجي زسراي بهشت
رسم ترنج است که در روزگار پيش دهد ميوه پس آرد بهار
کُنْتُ نَبيّا چو عَلَم پيش برد ختم نبوت به محمد سپرد
مه که نگين دان زبرجد شدست خاتم او مهر محمد شدست
گوش جهان حلقه کش ميم اوست خود دو جهان حلقة تسليم اوست
شمسه نه مسند هفت اختران ختم رسل خاتم پيغمبران
احمد مرسل که خرد خاک اوست هر دو جهان بستة فتراک اوست
عقل شده شيفتة روي تو سلسلة شيفتگان موي تو
چرخ ز طوق کمرت بنده‌اي صبح زخورشيد رخت خنده‌اي
عالمِ تر، دامن خشک از تو يافت ناف زمين نافة مشک از تو يافت
تاج تو و تخت تو دارد جهان تخت زمين آمد و تاج آسمان
سايه نداري تو که نور مهي رو تو که خود ساية نور اللهي
سدره زآرايش صدرت زهيست عرش در ايوان تو کرسي نهيست
روزن جانت چو بود صبح تاب ذرّه بود عرش در آن آفتاب
گرنه زصبح آينه بيرون فتاد نور تو بر خاک زمين چون فتاد
اي تن تو پاک‌تر از جان پاک روح تو پروردة روحي فداک
نقطه‌گه خانة رحمت تويي خانه بر نقطة زحمت تويي
راهروان عربي را تو ماه ياوگيان عجمي را تو راه
ره به تو يابند و تو ره ده‌نه‌اي مهترِ ده خود تو و، در دِه نه‌اي
لب بگشا تا همه شکر خورند زآب دهانت رطبِ تر خورند
عقل شده شيفتة روي تو سلسلة شيفتگان موي تو
سفیر نور
تو پیمبر به همه خلق خـــــدایی احمد به مَثل چون گل خوشبوی وفایی احمد
تو فرستاده حقــی و رســــــول مدنی تو که بر خــالق خود نیز رضائی احمد
تو که در خلق عـظیمی و سراپرده راز تو که چون چشمه ی جوشان صفائی احمد
تو و قــرآن همه در ظِل عنایات جلـیل تو که بـر خلق پنـاهــی و رجائی احمد
نخل دین یافت ثــمر از قـدم دل جـویت تو که برقـامت دیـن ســـبز ردائی احمد
هر کسی راه ندارد به سَر منزلِ عشق تو ســفرکرده ی مـعـــراج خدائی احمد
ای که بـر تـو بفـرستند خـداوند درود بس که درشـأن بزرگی و رسائی احمد